Emmanuelle Audre

Refleksje o twórczości

Opowiadanie o własnej twórczości... Dla jednych okazja wyłącznie do autoekspresji, na którą czekają ze zniecierpliwieniem, dla innych – możliwość zsyntetyzowania własnych myśli i ujrzenia własnej twórczości w pełnym świetle, dla jeszcze innych – możliwość konfrontacji własnych opinii z opiniami zadającego pytania. Albo wszystko to łącznie. Kiedy ja myślę o tym, czy chciałabym udzielać wywiadów i opowiadać o swojej twórczości, budzą się we mnie sprzeczne uczucia. Bo z jednej strony jest to oczywiście forma promocji twórczości i możliwość bliższego zapoznania się odbiorcy z artystą i tworzoną przez niego sztuką, jeśli ów ujawni jakieś znaczące i ciekawe fakty ze swojego życia i uchyli rąbka procesu twórczego, z drugiej strony jednak – ale tylko w moim odczuciu – sztuka traci na tej nadmiernej wylewności. Nie chodzi tu wyłącznie o czas, gdzie bywa, że rozchwytywany artysta więcej czasu spędza udzielając wywiadów niż pracując nad dziełami sztuki, nie chodzi wyłącznie o intymność życia, gdzie obok pytań o tworzoną sztukę, mogą pojawić się pytania o życie artysty, niewygodne dla niego, takie, które usiłują go zbytnio odsłonić, a potem on źle się z tym odsłonięciem czuje, nie chodzi też o to, że, będąc rozchwytywanym przez media i czytelników, ego artysty po czasie może się rozrosnąć. Chodzi głównie o to, że może na tym tracić jego dusza, jego wrażliwość, jego inspiracja, jego natchnienie, jego pomysły twórcze. Kiedy bowiem artysta co chwilę styka się ze światem zewnętrznym, odrywając się od swojego własnego, wewnętrznego świata, kiedy musi myśleć nad tym, dlaczego coś stworzył, podawać tego przyczyny, ujawniać przebieg, a nawet wysnuwać interpretacje swoich dzieł, wówczas nie skupia się on na samym tworzeniu, na energii, która krąży gdzieś w nim i wokół niego, na odbieraniu przekazów od Siły Wyższej – na odbieraniu ciekawych pomysłów, kontemplowaniu ich wewnątrz siebie, opracowywaniu ich, przygotowywaniu się do ich rzeczywistej realizacji. A do tego potrzebna jest całkowita izolacja od świata zewnętrznego, wyciszenie, schowanie się w głąb samego siebie. Proces twórczy (w moim odczuciu jedynie) wymaga nie tylko mechanicznej koncentracji na danym obiekcie twórczym, ale przede wszystkim podarowania temu obiektowi swojego serca i duszy. A do tego potrzebne jest skupienie, kontemplacja i spokój. I ja preferuję takie postrzeganie sztuki, tak żyję i funkcjonuję razem ze sztuką od lat. Z drugiej strony jednak, każdy artysta wie, że jego odbiorcy, jeżeli takowych posiada, zawsze będą ciekawi, jaka jest właściwie geneza powstania danego dzieła sztuki, jakie emocje towarzyszyły artyście w trakcie tworzenia owego dzieła, co artysta o nim myśli i jak się z nim czuje. Stąd wywiady z artystami są tak niezwykle pomocnym narzędziem do tego, aby zrozumieć twórcę. Przy czym mogą to być krótsze i dłuższe wywiady w mediach lub też wywiady w postaci książek. Rozumiejąc te potrzeby odbiorców sztuki, a jednocześnie nie chcąc na razie naruszać intymności mojego świata zewnętrznymi dociekaniami, postanowiłam wyjść naprzeciw potrzebom moich potencjalnych odbiorców, a właściwie, jak zawsze, to moja dusza podsunęła mi pomysł napisania „wywiadu” z artystką, czyli ze mną (pozwalam sobie użyć tego pomocniczego określenia „artystka” na zdefiniowanie mojej osoby, choć z miejsca zamyka mnie to w pewną kategorię), jak również „wywiadu” o książkach. W pierwszym „wywiadzie” opowiadam trochę o samej sobie, o mojej edukacji, o mojej twórczości, o metodach mojej pracy, jak również odpowiadam na nurtujące mnie pytania natury ogólnej. Ta książka „wylała” się ze mnie dosłownie w kilka dni, dokładnie w tym momencie, kiedy sama miała na to ochotę, nie musiałam tu w ogóle się starać ani o nic zabiegać. W drugiej książce – „wywiadzie” o książkach przedstawię genezę powstania moich książek, opowiem krótko o czym są, ale tylko w moim odczuciu, podam swoje interpretacje tych książek oraz napiszę, dlaczego dana książka jest dla mnie ważna. Ta książka-„wywiad” o książkach czeka na swoją realizację, na właściwy moment, kiedy to sama ze mnie wypłynie. I choć przeprowadzanie "wywiadów" ze samym sobą (pytania bowiem ułożyłam i ułożę tu sama), może się wydać nieco dziwne, nietypowe, niespotykane, to jednak artyści ze swojej natury przeważnie są dziwni;). Obie książki również dla mnie będą cennym materiałem. Pierwsza bowiem (w zakładce Wywiad z artystką) już zarejestrowała metody mojej pracy, druga (w zakładce Wywiad o książkach) zarchiwizuje genezę, cele powstania moich książek i ich możliwe interpretacje. I choć opowiadanie o własnej twórczości będzie ode mnie wymagało zajęcia pozycji tym razem bardziej krytycznoliterackiej niż twórczej i odciągnie mnie na chwilę od samego procesu tworzenia, przyjmę tę rolę z wdzięcznością, tak aby samodzielnie poszukać właśnie tych moich motywacji, inspiracji i interpretacji, związanych z moimi książkami, których to motywacji, inspiracji i interpretacji w trakcie pisania mogłam do końca sobie nie uświadamiać, po prostu poddając się twórczemu prowadzeniu Wyższej Siły. Teraz przyjdzie czas na zgłębienie wyżej wspomnianych aspektów. Mam nadzieję również, że obie te książki przyczynią się do lepszego odczytania mojej sztuki i zaspokojenia ciekawości moich przyszłych odbiorców.